بهار

«ادْني ما تَکُونُ مِنْ رَبِّها اَنْ تَلزَمَ قَعْرَ بَيْتِها»
آن لحظه ای که زن در خانه خود می ماند (و به امور زندگی و تربیت فرزند می پردازد)، به خدا نزدیکتر است. [بحارالانوار ج 43 صفحه 92]
در طول تاریخ خانواده همواره محل امن و آرامش برای همسر و فرزندان بوده، بخصوص برای خود زن. زن با ایفای نقش خود و ارائه صحیح و کامل مسئولیت هایی که خداوند در ذات او به ودیعه گذاشته می توانست وجود خود را نیز با انجام کارهای روزانه، عشق ورزی و ایفای نقش بسیار خطیر مادرانه بی نیاز کند.
اما متأسفانه چند صباحی است که ندایی از مکاتب فاسد و گمراه جهان غرب، زن را از مقام شاخص خود عزل نموده و او بجای کانون خانواده در شرکتها، کارخانجات و بسیاری از مشاغل کاذب با حقوق اندک و آسیب های بسیار بزرگ خانوادگی کشانده است. آنان به بهانه های واهی به زنان القا می کنند که “مرد” باش و “مردانه” فکر کن؛ این مقام و منصب الهی را از زن گرفته و کانون گرم خانواده ها به مهد کودک ها و دیگر مکان‌ها سپرده شده است. حتی در بسیاری از خانواده ها دیده شده که مرد بچه داری می کند و زن در بیرون از خانه مشغول به کار است.
البته نیازهای واقعی جامعه به بخش عظیمی از خدمت که شغل شریفی برای زنان به دنبال دارد، خارج از موضوع بحث ماست. آنچه امروزه باید به آن توجه داشت این است که نفوذ جنگ نرم علیه خانواده ها از پوسته های خارجی جوامع غربی به قلب این کانون گرم می باشد. برای مقابله با این تهدید باید این شناخت و ارزش نهادینه شود که اولین شغل یک زن، خانه دار بودن اوست و کار خارج از خانه نباید خللی بر این وظیفه الهی وارد کند. کار در خانه باعث چنان تقرب و نزدیکی به ذات حق می باشد که از جانب دیگری این تقرب حاصل نخواهد شد. و باید بدانیم هنگامی که انسان ها حس مسئولیت فردی خویش را از دست بدهند، آنگاه همه افراد جامعه قربانی خواهند شد.